Het gebeuren - waar ik nu over vertel - vond enkele jaren geleden plaats. En ... heeft vele situaties ten goede veranderd.
Luister maar.

Een aantal keren per jaar reis ik naar de zg. "Oostbloklanden". Amir, mijn jongste zoon, vind het helemaal maar niets. Hij moet dan namelijk op het huis passen, de planten water geven én de vogeltjes verzorgen. Een nieuwe hobby van zowel vader als zoon. Twee zebravinken, een koppeltje dwergpapagaaien en een oude valkparkiet fluiten meestal het hoogste lied in "huize Roosenboom".

Op een goede dag kwam Amir thuis met nóg een vogel - een prachtige zangkanarie. Sjonge, jonge, de trillers vulden het hele huis en alle andere genoemde vogels deden dapper mee in de hoop elkaar de loef af te kunnen steken, hetgeen niet altijd lukte.... Dankbaar en blij nam Amir de grootse taak op zich om de vogels te verzorgen tijdens m'n afwezigheid. De gevederde vrienden keurig verzorgd, Amir groots en blij en Pa in hogere sferen. Misschien, misschien, dat ik nog eens een "vrouwtje op de kop tik en dan ga fokken..." Luchtkastelen alom, medailles pronkend in de kast en dromend van een "wereld-carriere...!

Terugkomend van een Oekraïne reis met vele hindernissen én hemelvreugde omdat verschillende personen in het openbaar een keuze hadden gemaakt om de Here Jezus te gaan volgen, dacht ik na over de komende fokkerij. Ik zou dit, en moest natuurlijk dat en dan - en zo had ik m'n dromen al enigszins, in gedachten dan, uitgewerkt. Thuis gekomen hoorde ik m'n lievelingetjes al kwetterend een "welkom thuis - baasje" zingen en al gauw werden de kooien in de verschillende kamers gecheckt en bewonderd. De grote kooi in de huiskamer trok "zichtbaar" m'n aandacht. Wat is dat nou, vroeg ik mijzelf af. Wat is hier gebeurd? De twee zebravinken hielden hun snavels krampachtig op elkaar - en op de grond lag m'n prachtige zangkanarie op apegapen. Wat is hier aan de hand? Wat is er gebeurd? Wat erg! De zangkanarie lag namelijk met twee uitgepikte ogen zieltogend op de grond, terwijl er bloed uit de hals vloeide. Die redt het niet meer - zei ik tegen mijzelf. Wat jammer, wat zonde!! Verdrietig verloste ik m'n "oogappel" uit z'n lijden. Weg dromen, weg visioenen over fokken en zangkanaries die écht konden zingen. Verdrietig heb ik op de bank zittend menig traantje weggepinkt. Wat erg!

Enkele uren later kwam zoonlief fluitend thuis. Een goede thuiskomst, lekker eten en drinken en een mooi cadeau in het vooruitzicht (alle kinderen krijgen bij thuiskomst altijd "iets" persoonlijks van Pa. Een stuk chocolade, een zakmes, een nep shirt of short om zo m'n thuiskomst te vieren). Omdat ik timide reageerde op z'n binnenkomst - kwam onmiddellijk de vraag of er iets gebeurd was -: "je bent zo stilletjes! Is alles goed gegaan of ben je weer luchtziek -" iets waar ik altijd last van heb. Ik antwoordde voorzichtig dat één van de vogeltjes niet meer was, m.a.w. dood! "k' Kan niet waar zijn", was Amir's eerste reactie. Voordat je thuis zou komen heb ik de kooien nog schoongemaakt en de vogels "tip-top" verzorgd, zo beëindigde hij z'n relaas. Tja, de kooien zijn inderdaad mooi schoon, de vogels prima in orde, maar... ga maar kijken, zei ik. De kanarie is niet meer. Dood!! Oh, stamelde Amir. 'k Heb hem bij de zebra's gedaan, nét voordat ik wegging - zodat ze effe aan elkaar konden wennen. 'k Heb hem mijn ervaringen verteld, maar niet van het uit het lijden verlossen van de vogel. 'k Kon het niet verwoorden, niet over mijn lippen krijgen dat ik hem uit zijn lijden moest verlossen... en koos voorzichtig mijn woorden. Sommige vogels van verschillende rassen kunnen schijnbaar niet samen in één kooi leven. Een trieste waarheid... een wijze les!

In het vele werk als pastor, gemeentestichter en evangelist komt bovenstaand verhaal mij vaak van pas om kijvende en betweterige voorgangers en andere kerkelijke leiders te verhalen dat ze net zo reageren als mijn twee zebravinken op die zangkanarie. Een vreemde eend in de bijt... Je bent niet van ons.... Je bent van een andere gemeente of gezindte.... Je hoort niet bij ons en... pikken elkaar dan letterlijk en/of figuurlijk (u mag zelf kiezen welke wending u aan m'n betoog wilt geven)- de ogen uit!! Tot groot vermaak van de buitenwereld buitelen ze al vechtend en elkaar beschimpend over straat om zó hun gelijk te halen. En de duvel lacht in zijn vuistje: "t Is wéér gelukt"!

Van fokken is helaas niets meer terecht gekomen. 'k Ben wel een vogel armer en een ervaring rijker geworden. En, ik hoop dat ik dit verhaal niet zo vaak meer hoef te vertellen omdat wij mensen natuurlijk veel fatsoenlijker met elkaar omgaan dan de eerder genoemde vogeltjes!!

Rob Roosenboom